WYSTAWA _econtinuum

e-SEED to nasiono, które wykorzystuje energię elektryczną do stymulowania swojego wzrostu. Jest ona dostarczana przez syntetyczną fotosyntezę. e-SEED demonstruje ewolucję fotosyntezy, proces zmian, które następują po sobie w bardzo krótkim czasie – zaczynając od silnych pierwotnych bakterii, które wytworzyły tlen na Ziemi, a kończąc na złożonych nasionach rośliny. E-nasiono, czyli solarno-organiczne ogniwo, w którego zamkniętym obiegu następuje przyspieszona ewolucja, niesie nadzieję na zazielenienie martwych terenów.

e-SEED został opracowany we współpracy Ivana Henriques z naukowcami Vincentem
Friebe, Sandrine D’Haene i Raoulem Frese z wydziału Biofizyki na Vrije Universiteit w Amsterdamie, oraz stażystą Emiel Gilijamse.

Instalacja wideo, zainspirowana twórczością Donny J. Haraway, Ursuli K. Le Guin i Grega Egana, zanurza nas w spekulatywnej przyszłości, w której próbki wymarłych już wówczas gatunków roślin są przechowywane i prezentowane w wirtualnym pomieszczeniu archiwum.
To symulacja ekosystemów powstałych z połączenia technologii i materii organicznej, w których przeszłość i przyszłość współistnieją w teraźniejszości. Praca wzbudza refleksję na temat piękna otaczających nas ekosystemów i kruchości ich egzystencji.

Książka AR, która- dzięki technologii rozszerzonej rzeczywistości – staje się sceną do krótkiego spektaklu tanecznego. To doświadczenie na skrzyżowaniu teatru, tańca, komiksu i filmu animowanego. Minimalistyczne, czarno-białe rysunki tuszem, łączą się z bielą papieru, by ukazać wirtualne życie miniaturowych istot, ukrytych w wyimaginowanym świecie wody. Acqua Alta opowiada historię kobiety, mężczyzny, domu, których zwykłe życie wywraca się do góry nogami, gdy pewnego deszczowego dnia, podnoszący się poziom wody zatapia ich dom. Ta poetycka historia opowiada o katastrofie, niepowtarzalnej i uniwersalnej, a także o lęku przed tym, co gwałtowne i nieznane.

Produkcja Adrien M & Claire B
Koncept i kierownictwo artystyczne Claire Bardainne i Adrien Mondot
Rysunki i paper design Claire Bardainne
Projekt cyfrowy Adrien Mondot
Choreografia Dimitri Hatton i Satchie Noro
Dźwięk Olivier Mellano
Programowanie Rémi Engel
Paper engineering Eric Singelin
Scenariusz Marietta Ren
Administracja Marek Vuiton, Mathisa Guyetanda
Kierownictwo techniczne Raphaël Guénot
Produkcja Joanna Rieussec, Juli Allard-Schaefer, Margaux Fritsch i Delphine Teypaz
Mediacja i produkcja Johanna Guerreiro

Projekt prezentowany jest we współpracy z Instytutem Francuskim w Warszawie.

Symulacyja w cyfrowym świecie silnika gry komputerowej w wersji demo. Świat ten jest kombinacją zeskanowanej fizycznej lokalizacji 3D i komponentów stworzonych przez studio efektów specjalnych w iteracyjnym procesie projektowania koncepcyjnego 2D do produkcji zasobów fotorealistycznych 3D. Środowisko to jest wyciągnięte z kontekstu i wykorzystane ponownie do pracy artystycznej. Artysta ingeruje w nie serią artefaktów przyjmujących różne formy: od land-artu, po miniaturową rzeźbę. Apokaliptyczny ekosystem zamieszkują nowi mieszkańcy, w tym kilka wrednych hien, wrony ścigające się na skuterach Bird™ i kolonia mrówek, które mogą swobodnie się poruszać i ingerować w fikcyjny krajobraz. Niczym tajemniczy rytuał, czasem humorystyczny, innym razem złowieszczy i bezwzględny, ekosystem nieustannie tworzy nieoczekiwane relacje i rezultaty.

Dźwięk jest jednym z głównych narzędzi komunikacji dla większości zwierząt i roślin morskich żyjących w głębokiej ciemności oceanów i mórz. Instalacja Aquatocene. W poszukiwaniu podwodnego spokoju bada zjawisko zanieczyszczania hałasem przez działalność człowieka podwodnych środowisk. Kompozycje są remiksem naturalnej akustyki podwodnej, bioakustyki istot morskich (m.in. krewetek, ryb i jeżowców) i dźwięków generowanych przez ludzi. Technologiczne interwencje w pejzaż dźwiękowy oceanu przez statki, sonary i armaty dźwiękowe (wykorzystywane w eksploracji ropy naftowej) powodują ogromne zakłócenia w delikatnych środowiskach morskich i mają negatywne skutki – od wyrzucania wielorybów na plażę, po tzw. „efekt Lombardii”, skutkujący tym, że niektóre gatunki stają się głośniejsze, by przezwyciężyć hałas, stopniowo zwiększając intensywność dźwięków w całym siedlisku.
Zwykle nie jesteśmy świadomi bogactwa podwodnych dźwięków. Nasza znajomość ogranicza się do odgłosu fali uderzającej o ląd. W ciągu ostatnich lat Robertina dokonała wielu nagrań za pomocą hydrofonów (podwodnych mikrofonów) w wodach całego świata, m.in. w Morzu Śródziemnym, Adriatyku, Morzu Północnym, Oceanie Atlantyckim, aby zwrócić uwagę na problemy środowiskowe, które są efektem działań społeczno-politycznych i gospodarczych.

Jaka może wyglądać „natura” post cyfrowej rzeczywistości i czy da się w niej zbudować ogród? Interaktywne doświadczenie VR, które jest zainspirowane sztuką tworzenia ogrodów – być może jedną z najstarszych twórczych form działalności człowieka. Projekt bada mity, różne estetyki i formy percepcji, łączy poezję i generatywne kodowanie, aby w efekcie powstał urzekający i surrealistycznie utopijny, wirtualny ekosystem. Podróż po ogrodzie jest wielowarstwowym doświadczeniem audiowizualnym, a przestrzeń opanowana przez dane – przypominające rośliny, zwierzęta lub materię organiczną – ewoluuje pod wpływem interakcji z ich środowiskiem.

Projekt prezentowany jest we współpracy z Austriackim Forum Kultury w Warszawie.

Keynotes: Sztuczna inteligencja, wyzysk, obrazowanie hiperwidmowe, Google Earth, CubeSat, przestrzeń kosmiczna, antropocen, post antropocen.

Instalacja wideo przedstawia, jak naturalne złoża są rozdzielane, traktowane jako przedmiot spekulacji i wykorzystywane do stworzenia nowej geody złożonej z najcenniejszych zasobów naturalnych Ziemi. Praca ta bada hiperekstrakcję cennych ekonomicznie zasobów naturalnych z wykorzystaniem zaawansowanych technologii przyspieszających wydobycie za pomocą metod obrazowania hiperwidmowego, sztucznej inteligencji i podejmowania decyzji w oparciu o dane.
Potrzeba monitorowania dynamicznych zmian w środowisku wydaje się obecnie jeszcze bardziej nagląca ze względu na zauważalne zmiany klimatu oraz rosnące zapotrzebowanie na zrównoważone źródła żywności i zieloną energię. Dostępne są rozmaite narzędzia wizualizacyjne dla danych geoprzestrzennych, nie są one jednak przystosowane do uchwycenia złożoności obrazów hiperwidmowych.
Dane hiperwidmowe pozyskane z satelitów CubeSat, wyposażonych w system wizji maszynowej w przestrzeni kosmicznej, wykorzystuje się do rozpoznawania i rozdzielania złóż oraz zasobów naturalnych na Ziemi z dotąd niespotykaną dokładnością i rozmachem. Ponieważ na całym świecie maleje liczba odkryć przypowierzchniowych złóż mineralnych, potrzeba coraz nowszych metod ich wykrywania na znacznych głębokościach. Przysparza to jednak trudności ze względu na stosunkowo niewielkie rozmiary złóż rud, ograniczoną liczbę istniejących danych geologicznych dotyczących głębokości oraz ograniczenia metod geofizycznych stosowanych do ich wykrywania. Uczenie maszynowe może pomóc w opracowaniu lepszych modeli rozpoznawania typów skał i lokalizacji złóż minerałów do celów wydobywczych, bez konieczności stosowania bardzo czaso- i zasobochłonnych metod.

Projekt zrealizowano w trakcie rezydencji „Geographies of an AI” zorganizowanej przez Onassis Stegi Foundation w latach 2020–2021. Gorące podziękowania za cenny wkład należą się Daphne Dragonie i Michelle Kasprzak. Artysta dziękuję również firmie ScanWorld za pomoc w uzyskaniu danych i obrazów hiperwidmowych oraz programowi Google Earth.

Produkcja: Studio De Wilde © wszelkie prawa zastrzeżone – 2021

W obliczu zmian klimatycznych, wielkoskalowe systemy komputerowe angażuje się do badania lądów. Sztuczna inteligencja jest wykorzystywana na globalną skalę do obrazowania, analizowania i zarządzania krajobrazem. W „inteligentne” technologie, ratujące życie pokłada się wielkie nadzieje. Praktyka pokazuje jednak, że większości systemów SI brakuje fundamentalnej wnikliwości, by dostrzec złożoność problemów ekologicznych, społecznych i środowiskowych. W ramach długoterminowego projektu badawczego i filmowego eksperymentu, artysta w spekulatywny sposób bada, jak mogłoby wyglądać alternatywne postrzeganie środowiska przez sztuczną inteligencję. Na potrzeby scenariusza wyszkolono trzy różne SI: naukowca, filozofa i autora. Każda z nich ma własną osobowość i została wytrenowana do stworzenia własnego scenariusza – wykorzystując różne style: literackie science fiction, ekofilozofię, aktualne międzynarodowe raporty na temat zmian klimatycznych. Rice łączy je w serii rozmów, zanurzonych w pejzażach na styku natury i ludzkiej ingerencji. Zaprasza widza do ponownego przemyślenia relacji z naturą i zastosowania sztucznej inteligencji w trosce o środowisko naturalne.

Generatywna instalacja wideo – inspirowana klasyczną grą arkadową Snake. W oparciu o algorytmy genetyczne i sieci neuronowe (AI), system tworzy pokolenie węży, które uczy się jeść jabłka, by przetrwać w czasach katastrofy klimatycznej. Gdy węże umierają i powstają nowe pokolenia, które ewoluują dzięki genetycznym algorytmom (dobór naturalny, krzyżowanie i mutacje), rozwijają inteligencję i umiejętności oparte na sieciach neuronowych.
Instalacja tworzy cztery niezależne światy, w których rodzą się węże i uczą się przetrwania. Pierwszy świat to świat kontroli, w którym nie ma zagrożeń związanych ze zmianami klimatu. W drugim świecie węże doświadczają podnoszenia się poziomu morza. W miarę upływu czasu, ich świat jest zalewany wodą, a kolejne pokolenia węży próbują przetrwać na ograniczonej przestrzeni. W trzecim świecie temperatura rośnie w wyniku globalnego ocieplenia. Zamiana naturalnego środowiska wpływa na skrócenie żywotności węży. W czwartym i ostatnim świecie – w wyniku zmian klimatycznych – wzrasta niedobór żywności. Niektóre węże rodzą się bez dostępu do jabłek do zjedzenia i szybko umierają.
Obserwujemy wszystkie cztery pokolenia węży, które próbują przetrwać w różnych warunkach. Ostatecznie wszystkie węże w trzech światach dotkniętych zmianami klimatycznymi giną i tylko węże ze świata kontroli przetrwają. Następnie system uruchamia się ponownie.

Projekt wykorzystujący logikę wolnorynkowego kapitalizmu do ograniczenia całkowitej emisji dwutlenku węgla (CO2) do atmosfery. Obecna polityka ochrony środowiska liczy na działania wolnego rynku w zakresie zarządzania emisjami. Ilość CO2, którą kraj może emitować rocznie, jest ograniczona, a wielcy zanieczyszczający muszą kupować prawa do swoich emisji. Ze względu na skończoną liczbę takich praw, jeśli popyt rośnie, rosną też ich ceny. To z kolei zachęca korporacje do ograniczania emisji – jeżeli będzie to opłacalne, sam rynek uratuje świat. Aby jednak tak się stało, całkowita liczba uprawnień do emisji musiałaby zostać znacznie zmniejszona w porównaniu z obecną sytuacją.
To piąta z serii prezentacji Green Drawings. W pierwszej wersji zielone rysunki można było kupić po 20 € za sztukę. Zysk ze sprzedaży był przeznaczany na zakup uprawnień do emisji, które zostały następnie zablokowane na rynku.
W tej edycji zwiedzający mają wpływ na kształt instalacji, zabierając zielone rysunki artystów, jeśli wymienią je na zobowiązania dotyczące działań przyjaznych środowisku lub wprowadzenia zachowań przyjaznych dla klimatu do codziennego życia. Patrząc cynicznie – projekt wykorzystuje tę samą neoliberalną logikę, która kontroluje emisję dwutlenku węgla, aby umożliwić konsumentom sztuki zakup czystego sumienia.

Instalacja w trakcie trwania wystawy ewoluuje – podpisane formularze z deklaracjami są zawieszane w miejsce rysunków na ścianie, stopniowo zmieniając wygląd instalacji. Skorzystaj z formularza, aby opowiedzieć artystom o swoich planach powstrzymania zmian klimatycznych i zastąp rysunek na ścianie swoim formularzem.

Co mówią nam liczby? Czy nasze racjonalne podejście do systemów matematycznych i chłodna kalkulacja to jedyny możliwy sposób opisu świata?
Kwestie te – nadal aktualne w społeczeństwie technologicznym – rozważał niemal dwieście lat temu Adam Mickiewicz w swojej nieukończonej Historii przyszłości, monumentalnym dziele zawierającym zaskakująco trafne futurologiczne wizje, wyprzedzające o dziesiątki lat utwory Juliusza Verne’a i Herberta George’a Wellsa. Wśród wynalazków opisanych przez poetę znalazły się światłowody – stanowiły one inspirację dla multimedialnej instalacji Jakuba Woynarowskiego Sol Salutis (łac. Słońce Zbawienia), która nawiązuje do systemu archimedejskich zwierciadeł, odbijających „ogniste znaki” słonecznego pisma. Impulsem do rozważań o formie języka przyszłości stała się także książka Mickiewicz hermetyczny Zdzisława Kępińskiego, poświęcona m.in. możliwości przekładu słów na wartości matematyczne. Narracja Sol Salutis opiera się na stopniowym odkodowywaniu znaczeń ukrytych w tekstowo-liczbowych kombinacjach, które w połączeniu z kompozycją dźwiękową Przemysława Schellera stopniowo są ujawniane uczestnikom audiowizualnego pokazu. To metaforyczna „aparatura odbiorcza”, umożliwiająca odczytanie sygnału z przyszłości.

Przedsięwzięcie zostało realizowane we współpracy z Instytutem Adama Mickiewicza w pięciu miastach europejskich, związanych z postacią autora Historii przyszłości: Paryżu, Wilnie, Rzymie, Stambule i Krakowie.

The project was created in cooperation with the Adam Mickiewicz Institute in Warsaw.

Eksploatujemy i niszczymy przyrodę, zwiększając ryzyko tworzenia niebezpiecznych dla życia i zdrowia warunków oraz rozwoju niebezpiecznych dla nas bakterii i wirusów. Pandemia i strach przed infekcją wirusem COVID-19 zmusiły nas do trzymania dystansu, jednocześnie przyspieszając rozwój aktywności w rzeczywistości wirtualnej. Cyberprzestrzeń (wirtualność) staje się coraz bardziej powszechna w naszym codziennym życiu (rzeczywistości), zmieniając nasze postrzeganie i świadomość ciała. 

Praca Freeperson łączy dwie fizyczne przestrzenie poprzez szybki internet i tworzy platformę transmisyjną dla fizyczności ciała. Użytkownik pozbywa się fizycznych ograniczeń czasu i przestrzeni, może swobodnie poruszać się w odległej przestrzeni, podczas gdy cały proces jest przeprowadzany i monitorowany przez program komputerowy i maszynę.

Po katastrofie nuklearnej w Fukushimie w Japonii zaczęto powszechnie korzystać z możliwości, jakie dają roboty sterowane na odległość. Używając robotów, można było “wejść” do elektrowni jądrowej i bezpiecznie pracować nad usuwaniem skutków katastrofy spowodowanej przez tsunami. Praca Freeperson daje możliwość takiej kontroli urządzenia oddalonego o tysiące km. 

Praca Freeperson pokazywana jest po raz pierwszy w Polsce.